Vandaag is het al weer 5 jaar geleden dat mijn ontzettend mooie en lieve Lemon geboren werd.

Ik weet nog als de dag van gisteren hoe mijn hart bonkte toen mijn telefoon ging en ik zag dat het Wilma was. Trillend nam ik de telefoon op en moest huilen van geluk bij het horen dat er tussen de 14!! pups voor mij een teefje bij zat.

Na 6 maanden op de wachtlijst te hebben gestaan en 6,5 maand zonder hond te zijn geweest was er eindelijk uitzicht op een hondje, nu hoefde ik alleen nog maar 8 weken te wachten en kon ik ondertussen genieten van de bezoekjes, mooie foto’s en verhalen van Wilma.

Het was een bijzonder nest, allemaal ontzettend lief en eigenlijk waren ze zo rustig en lief met elkaar dat je niet eens merkte dat het er wel 14 waren.

14 was natuurlijk veel te veel voor mama River alleen dus schoot haar zus Promisz (die zelfs melk ging geven) bij en zo konden ze samen het nest grootbrengen.

op 16 april kwam Lemon bij ons wonen en wat voelde mijn leven weer compleet! Wat een heerlijk pupje was Lemon. Ze was nergens bang voor, super vrolijk en vooral mega eigenwijs.

Dat ze zo eigenwijs was en een steeds fanatiekere dame bleek te zijn maakte het voor mij af en toe best hard werken, maar daarvoor neem je toch ook een hond…? Om er lekker mee bezig te zijn en tijd en energie in te steken.

Nu 5 jaar later kan ik wel zeggen dat ik de meest fantastische hond aan haar heb! Ze kan heerlijk werken, is super lief, super gehoorzaam, een prachtige hond en heeft zich ook nog bewezen als bijzonder zorgzame moeder van haar 12 pups.

Lemon had geen hulp van een lieve zus voor de pups, maar ze had wel mij.. en samen kunnen Lemon en ik de hele wereld aan.

Wat heeft Lemon mij de afgelopen 5 jaar een bijzonder gelukkig mens gemaakt! En ik kijk uit naar alle jaren die nog gaan volgen!

Na een gezellige dag naar de hondententoonstelling gingen we heerlijk het weekend in, lekker het bos in met de meiden en heerlijk relaxed thuis met de meiden op de bank. Kon niet beter zou je denken...
De rust kwam zaterdag avond laat plots ten einde toen Orange van het ene op het andere moment ineens rare bulten op haar snuit kreeg met daarbij enorme jeuk.
In de 15 jaar dat ik honden heb, heb ik geleerd (lukt niet altijd) niet altijd meteen in paniek te raken en heel even aan te kijken of het mee valt of dat het toch wel ernstig is.
Dit keer hoefde ik niet lang af te wachten want er kwamen bulten bij terwijl ik naar haar keek, niet alleen meer op haar neus maar ook rond haar ogen en haar bekje.
Ze ging kapot van de jeuk en wilde niets anders dan krabben en schuren, super onrustig wist ze geen plekje te vinden in huis waar ze kon liggen en eigenlijk leek ze zelf een beetje in paniek.
Ik keek op de klok en zag dat het al 00.30 was.. wat doe je dan? Haar zo de nacht door laten gaan leek mij geen optie want dan denk ik dat ze de volgende ochtend haar halve hoofd eraf gekrabd zou hebben, ook leek het nog steeds erger te worden en zelfs wat dikker ook.
Toch maar snel de dierenarts gebeld die er natuurlijk s'nachts niet is, dus werd ik doorverbonden met de Uithof.
Ik kon meteen komen gelukkig.. In de lift nog snel een foto gemaakt van haar bobbelende hoofdje en hup gauw de auto in.
Gelukkig is de Uithof dichtbij dus zou ze gauw van haar jeuk af kunnen zijn.
Toen ik bij de Uithof parkeerde en even in mijn spiegel keek zag ik het silhouet van Orange haar normaal zo mooie, fijne hoofdje en ik schrok me dood! Ze leek in die paar minuten dat we onderweg waren geweest wel veranderd in een bull terriër met haar bolle neusje.
Orange had het er warm van en liep hijgend maar toch vrolijk door de behandel kamer heen terwijl ik met de assistente de hele afgelopen dag na liep.
Of ze buiten wat gegeten kon hebben, gestoken kon zijn of misschien haar hoofd in plantjes had gestopt waar ze allergisch op gereageerd kon hebben.. Het enige wat ik me kon bedenken is de nieuwe botten die ik voor ze had gekocht op de show afgelopen vrijdag.
Wat het geweest was konden we op dat moment eigenlijk niet met zekerheid zeggen maar wel dat we Orange van haar jeuk af moesten helpen en ervoor moesten zorgen dat de zwelling af zou nemen, hiervoor kreeg ze een injectie en gelukkig nam de zwelling en de jeuk gauw af.
Met een wat geruster gevoel en het advies van de dierenarts dat ik gewoon moest gaan slapen gingen Orange en ik weer lekker naar huis.
Thuis leek het beter te gaan en was ze een stuk rustiger dan voor ons bezoekje aan de dierenarts, maar toch kreeg ze opnieuw jeukende bultjes.
Haar koppie zwol gelukkig niet opnieuw op dus om 04.00 durfde ik even te gaan slapen, dicht naast haar op de bank.
Ze bleef onrustig en mij regelmatig wakker maken, om 07.00 gaf ze duidelijk aan uit te moeten dus zijn we maar even snel gegaan.
Gelukkig kon ze daarna even de rust vinden en heeft ze lekker een paar uurtjes geslapen.
Ik ben lekker met de meisjes een stukje gaan wandelen en Orange leek weer de vrolijke wildebras zoals ik haar ken.. Ik twijfelde of ik met Lemon naar training zou gaan of dat ik liever bij Orange zou blijven maar het leek zo goed met haar te gaan dat ik ook Lemon na een bewogen nachtje wat plezier gunde.
De training met Lem was heerlijk en gaf me weer even een super positief gevoel, ze deed het zo ontzettend goed!
Orange werd goed in de gaten gehouden door Nick maar al gauw kreeg ik een berichtje dat ze over had gegeven, ze was dus toch nog niet lekker.
Thuis gekomen zag ik ook aan haar koppie dat ze zich echt niet lekker voelde, ze piepte en jammerde een beetje en bleef regelmatig overgeven. Lemon vond het ook allemaal maar wat ongemakkelijk en was enorm lief voor Orange.
Nu is het maandag en nog steeds is Orange niet zichzelf, ze is duidelijk misselijk en wat sloom, gelukkig heb ik een hele lieve baas die mij vandaag thuis laat werken zodat ik haar goed in de gaten kan houden en straks even langs mijn eigen dierenarts kan om haar even goed na te laten kijken.

Wat kun je je toch zorgen maken om je hondjes, en wat is Orange toch een pechvogeltje... Nog maar een jaar en al zoveel vervelende dingen gehad.. Hopen dat dit voorlopig het laatste is geweest en dat zo'n heftige allergische reactie nooit meer terug komt.

Vanmorgen waren Lemon, Orange en ik al vroeg op pad voor de tentoonstelling in Eindhoven.
Ik had alleen Lemon ingeschreven maar Orange mocht natuurlijk ook mee... wel zo gezellig!
Ik had in Houten afgesproken met Barbara, die haar jongste hondje Lenthe had ingeschreven.
Ik ben niet zo dol op autorijden maar het grootste stuk samen in de auto is al zoveel beter te doen!
We waren lekker op tijd en dat was maar goed ook want echt soepel kwam Ik niet binnen met mijn wilde sinaasappel, brave maar ondeugende Lemon en mijn mega vouw bench. Helemaal oververhit en gestrest konden we onze bench eindelijk neerzetten en hadden we onze handen even vrij met de dames in de bench.
Orange had een beetje stout aan de ritsen van de bench gekrabbeld een poosje geleden dus ik moest oppassen dat ik niet voorbij het kapotte stukje zou ritsen.. maar tuurlijk... ik moest dat dus weer wel doen hahaha.
Vervolgens kon ik dus mijn tijd besteden aan het improviseren van een geschikte manier om de bench goed af te sluiten.
Orange en Lemon bleven gelukkig super braaf liggen zodat ik mijn gang kon gaan.
Gelukkig is het gelukt het veilig genoeg te maken om Orange in de bench te houden, want tijdens het showen van Lem moest ze mij toch even uit het zicht verliezen en dat is niet zo haar ding.. het liefste is ze 24/7 bij mij en dat is geheel wederzijds natuurlijk!
Eerst mocht Lenthe met Barbara, voor de eerste keer in de jeugdklasse. Ze deden het super en wat een leuk hondje is Lenthe!
Ze werd 4U! Echt super, en dat voor de allereerste keer in de jeugd met 10 andere jonge honden.
Lemon deed het ook super.. ze was vrolijk, liep netjes en bleef ook mooi staan! Ik hoopte op een U maar het werd een ZG. Ook heel mooi natuurlijk en ik ben tevreden over het rapport.
Het is altijd weer genieten zo'n dagje met mn dames en ik zie Lemon genieten van de samen tijd in de ring.. even mij helemaal voor zichzelf zonder Orange.
Wat is het toch een schatje die Lem!
In de auto terug lagen de 3 meisjes heerlijk te slapen, helemaal moe van alle indrukken en hun optreden in de show ring.
Orange liet bij de auto nog even goed merken dat ze me af en toe wat gemist had want toen ik haar op wilde tillen (ja ik weet het ze is een jaar oud en ik til haar nog steeds hihi), ging ze even lekker tegen me aanhangen en legde haar kopje op mijn schouder.. een minuten durende knuffel was wat ze even wilde.. en dat snap ik wel hoor! Vandaag was toch een beetje Lemon dag.
Ook weer thuis week Orange niet van mijn zijde.. ze parkeerde zichzelf op mijn schoot en viel heerlijk in slaap..
Zo zie je maar.. ook voor haar weer een hele ervaring, af en toe even uit zicht gaan is voor haar niet zo verkeerd.. ook zonder mij moet ze zich fijn kunnen voelen en daar hebben we vandaag weer een stapje in gemaakt.
Dat ze daarna dan weer extra veel wilt knuffelen vind ik ook echt niet erg.. ze is en blijft mijn heerlijke, lieve, kleine knuffelbeertje!
Het was een leuke en gezellige dag! Heerlijk samen met mn meisjes!

Al een tijdje werk ik aan deze nieuwe website, niet alleen omdat ik graag een nieuwe wilde maar ook omdat ik voor mijn nieuwe baan een hele hoop moet leren op dit gebied. Mijn eigen website maken was een mooi oefen project en ik heb er zoveel van geleerd! Er zijn nog veel kleine dingetjes die ik nog ga veranderen en waar ik niet tevreden over ben maar hij is zeker af genoeg om nu online te zijn!

Extra leuk is het dat hij vandaag online is op de verjaardag van de Orange Puppies!

Alweer een jaar geleden zette mijn fantastische Lemon 12 prachtige en lieve kindjes op de wereld! Wat was dat een mooie tijd en wat kan ik daar met een fijn gevoel op terug kijken! Tuurlijk was het hard werken voor Lemon en voor mij maar het is het allemaal waard geweest! De tijd is gevlogen.. gelukkig krijg ik nog heel regelmatig fijne en leuke berichten van de baasjes van de Orange puppies (die ik nu natuurlijk eigenlijk geen puppies meer mag noemen, maar ik doe het lekker toch want het zullen altijd een klein beetje mijn puppies blijven voor mijn gevoel.) Met mijn kleine Orange ben ik ook zo dol gelukkig.. het voelt niet als een jaar maar alsof ze er altijd al is, ze hoort zo enorm bij mij! Er zullen vast nog wel meer nestjes gaan komen in de toekomst, maar ons eerste nestje en de pupjes daaruit zullen altijd extra bijzonder blijven!

Ik heb vandaag al veel foto's gekregen van hele blije jarige hondjes! Fijn dat ze zo'n goed leven hebben en zich echt jarig kunnen voelen vandaag bij hun baasjes!